Η ετερογονία των σκοπών
- Δύο , προλογικού χαρακτήρα, λόγια.
Το site που διαβάζεται στο σημερινό μου άρθρο αγαπητοί μου αναγνώστες, είναι παρακολούθημα και επικοινωνιακό μέσο του νεοπαγούς και πολλά υποσχόμενου για την πατρίδα μας και τον Λαό μας, πολιτικού κόμματος, του ΕΑΝ.
Οι κατευθυντήριες πολιτικές θέσεις αυτού του κόμματος, θεωρώ, ότι σας είναι γνωστές. Είναι με απόλυτη σαφήνεια και καθαρότητα διατυπωμένες από την στιγμή της ίδρυσης του ΕΑΝ , και είναι δημοσιευμένες , σε αυτόν τον ίδιο ιστότοπο που τώρα διαβάζετε.
Ο ιστότοπος αυτός είναι όργανο επικοινωνίας. Δεν είναι μέσο προπαγάνδας.
Οι απόψεις ή οι σκέψεις κάθε αρθρογράφου, που του γίνεται η τιμή να δημοσιεύονται τα άρθρα του σε αυτόν τον ιστότοπο, το όργανο ελεύθερης επικοινωνίας, όπως ήδη έχουμε αναφέρει, είναι προσωπικές του απόψεις, όχι κατ’ ανάγκην πλήρως συμβατές με τις πολιτικές θέσεις του ΕΑΝ, και πάντως, δεν είναι δεσμευτικές για το Πολιτικό Κόμμα.
Στην πιο κάτω εξέλιξη του παρόντος άρθρου μου , θα χρειασθώ και θα χρησιμοποιήσω, σαν εισαγωγικά στοιχεία, Δάνειου, για εμένα χαρακτήρα, από δημοσιεύσεις και λόγους άλλων, πολύ αξιότερων από εμένα διανοητών , αλλά αυτό, θα είναι ένα, κατ’ εμέ, εισαγωγικό ξεκίνημα.
Παρά την φιλοσοφικού και ψυχολογικού χαρακτήρα, επικεφαλίδα του παρόντος άρθρου, αυτό θα εστιασθεί, περισσότερο σε προσωπικές μου αναφορές , σας παρακαλώ λοιπόν θερμά να με συγχωρέσετε για αυτό, και θα συσχετισθεί με σημερινά, με τρέχοντα γεγονότα.
2. Σαν Εισαγωγή
Το τι εννοούμε με τον όρο ετερογονία των σκοπών, που αποτελούν την επικεφαλίδα ενός , φιλοσοφικού και συνάμα ψυχολογικού διανοήματος, που είναι ήδη γνωστό και από την εποχή του “Γαλλικού Διαφωτισμού”, δεν θα προσπαθήσω εγώ, ένας μη ειδικός στο θέμα και στον ευρύτερο γνωσιακό τομέα, να σας το αναλύσω. Θα αρκεσθώ σε μερικά αποσπάσματα κειμένων - παραδειγμάτων , που ταπεινά δανείζομαι, από την αρθρογραφία πολύ αξιότερων μου. Έτσι έχουμε :
Α. Παράθεση αποσπάσματος από το ανεπανάληπτο Χριστουγεννιάτικο διήγημα, την “σταχομαζώχτρα” του Μεγάλου μας Αλ. Παπαδιαμάντη. Είναι από κομμάτι της επιστολής που έστειλε ο ξενιτεμένος και θεωρούμενος ως αγνοούμενος γιος της θείας Αχτίτσας , στον σεβάσμιο ιερέα του χωρίου του, (οι υπογραμμίσεις στο κείμενο είναι δικές μου). Έχουμε λοιπόν:
«Εάν ζει ο πατέρας ή η μητέρα μου, είπε τους να με συγχωρήσουν, διότι δια καλό πάντα πασχίζει ο άνθρωπος και εις κακό πολλές φορές βγαίνει. Εγώ αρρώστησα δύο φορές από κακές ασθένειες του τόπου εδώ και έκαμα πολύν καιρόν εις τα σπιτάλια. Τα ό,τι είχα και δεν είχα επήγαν και μόλις εγλύτωσα την ζωήν μου. Είχα υπανδρευθεί προ δέκα χρόνων κατά την συνήθειαν του τόπου εδώ, αλλά τώρα είμαι απόχηρος, και άλλο καλλίτερον δεν ζητώ, παρά να πιάσω ολίγα χρήματα να έλθω εις την πατρίδα, αν προφθάσω τους γονείς μου να μ’ ευλογήσουν. Και να μην έχουν παράπονον εις εμέ, διότι έτσι θέλει ο Θεός, και δεν ημπορούμε εμείς να πάμε κόντρα. Και να μη βαρυγγωμούν αν δεν είναι θέλημα Θεού, δεν μπορεί άνθρωπος να προκόψει.
Β. Από δημοσίευμα με τίτλο “η ετερογονία των σκοπών “, στον ιστότοπο Μεταρρύθμιση, στις 31.05.2019, του πολύ καλού μου φίλου, του πρώην Γεν. Γραμματέα Δημόσιας Διοίκησης , και ιδεολογικής και οργανωτικής ψυχής για πολλά χρόνια της ΚΕΔΚΕ, του Πάνου Μαϊστρου, έχουμε :
«Σύμφωνα με τον διάσημο Γερμανό ψυχολόγο και φιλόσοφο Βίλχελμ Βουντ (Wundt, 1832–1920), η “αρχή της ετερογονίας των σκοπών”, σημαίνει ότι οι συνέπειες των πράξεων μας ξεπερνούν τον σκοπό που αρχικά έχουμε θέσει και δημιουργούν νέα κίνητρα που με τη σειρά τους έχουν νέες επιδράσεις, έτσι που τελικά μια αρχική αιτία παράγει αποτέλεσμα διαφορετικό από το επιζητούμενο. Την έννοια αυτή χρησιμοποιούσε συχνά ο πρόεδρος της ΕΔΑ Ηλ. Ηλιού για να επισημάνει ότι για άλλον σκοπό ξεκινάει ο αδέξιος φορέας της ιστορικής στιγμής και στο αντίθετο αποτέλεσμα καταλήγει». [1] Τη φράση αυτή ο ηγέτης της ΕΔΑ μπορεί να τη χρησιμοποίησε για «τον Α.Ν. 509 που έγινε για τους αριστερούς και η χούντα τον χρησιμοποίησε και δίωξε και συντηρητικούς δημοκράτες», αλλά έχει διαχρονική αξία.
Γ. Από ανάλογο άρθρο , στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ , 08.06.2003, του σεβαστού Ομότιμου Καθηγητού Ιστορίας του ΕΚΠΑ Θάνου Βερέμη, έχουμε:
O Αριστοτέλης μίλησε για την «ετερογονία των σκοπών», επισημαίνοντας τις απροσδόκητες εξελίξεις στην πορεία μιας ιδέας ή μιας πολιτικής. H εκκίνηση δεν προδικάζει πάντοτε το αποτέλεσμα. Έτσι και ο Τζορτζ Μπους εκκίνησε για την προεδρία των ΗΠΑ υποσχόμενος στους ψηφοφόρους τη γνωστή συνταγή του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος: Λιγότερες δραστηριότητες για την κεντρική κυβέρνηση, απεμπλοκή από τις διεθνείς διενέξεις και τα προβληματικά πεδία του εκσυγχρονισμού, μείωση των κρατικών δαπανών κ.λπ. Τρία χρόνια αργότερα παρασπονδούσε στα υπεσχημένα. H κυβέρνησή του ανέλαβε δύο μεγάλες πολεμικές επιχειρήσεις πολλών δισεκατομμυρίων με αποτέλεσμα η οικονομία από πλεονασματική να γίνει βαθύτατα ελλειμματική. H στρατηγική εξάλλου της αναδιαμόρφωσης της Μέσης Ανατολής, την οποία καταστρώνει το επιτελείο του Αμερικανού ηγέτη, προμηνύει πρόσθετες αναστατώσεις και συνεπώς βαθύτερη αμερικανική εμπλοκή στις διεθνείς εξελίξεις.
Με την ομιλία του στην Αμερικανική Σχολή Ευελπίδων (West Point) την 1η Ιουνίου 2002, έθεσε τις βάσεις της νέας ρεπουμπλικανικής κοσμοθεωρίας μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Πρόκειται για κείμενο που συνδυάζει τον ρεαλισμό και τον ιδεαλισμό ταυτίζοντας την ασφάλεια των ΗΠΑ με την επικράτηση του «καλού» στον κόσμο. Σύμφωνα με τις εξαγγελίες του προέδρου, οι Αμερικανοί δεν θα αισθάνονται πλέον ασφαλείς μέσα στη χώρα τους, αν δεν επιδοθούν στην εξάλειψη της τρομοκρατίας και των καθεστώτων που την ενισχύουν, ή θα μπορούσαν να την ενισχύουν. Το νέο αμερικανικό αμυντικό δόγμα του προληπτικού πολέμου επεκτείνεται και σε πολιτική πρόληψης μελλοντικών αντιπάλων ή και ανταγωνιστών. Έτσι, οι Αμερικανοί φροντίζουν να εξασφαλίσουν τη μακροημέρευση της «αυτοκρατορίας του καλού» ώστε να υπάρξει επιτέλους στον κόσμο δικαιοσύνη και ελευθερία.
Δ. Σε πρόσφατη ραδιοφωνική συνέντευξη του, στον ΣΚΑΪ, ο σπουδαίος σύγχρονός μας διανοητής και φιλόσοφος, ο Στέλιος Ράμφος, εν κατακλείδι, περίπου, είπε:
«Έχουμε, κατά την διάρκεια “λήψης απόφασης” από κάποιον, και ιδίως ηγέτη, Σύγκρουση δύο στοιχείων, “του βολονταρισμού μας , του βουλισιακού στοιχείου” και “της ανάγκης μας για ρεαλιστική και ορθολογικού χαρακτήρα, σχεδιασμού της δράσης μας”.
Αυτή η σύγκρουση, αποτελεί ετερογονία των σκοπών, και τελικά, σε πολλές περιπτώσεις, άλλα σχεδιάζουμε να γίνουν και άλλα τελικώς γίνονται».
2. Και τώρα ερχόμαστε στις δικές μου, προσωπικού χαρακτήρα, αναφορές
Εδώ και κάποιες εβδομάδες , αλλά κυρίως από το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου 2022 και μετά, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι όλης της ανθρωπότητας, ασχολείται με την διένεξη μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας , και πολύ σωστά κάνει που ασχολείται.
Η πληροφόρησή μας, ιδίως στον “Δυτικό Κόσμο”, μας έρχεται πολυβολιδόν και πάντα είναι δύσκολο να διακρίνεις ποια είναι η αλήθεια, ποιο το ψέμα ποια η στρατιωτικού τύπου αποπροσανατολιστική προπαγάνδα ή η σκόπιμη διάδοση, τι είναι στοιχείο ενός ψυχολογικού προγράμματος ή τι είναι μέρος , ενδεχομένως , ενός σκόπιμου ψυχοδράματος.
Στο να ξεδιαλύνετε όλα αυτά, εγώ δεν μπορώ να σας βοηθήσω, φίλοι αναγνώστες. Εγώ ήμουν, απλώς, ένας Τεχνικός Βοηθός Πυροβολικού, όταν υπηρέτησα την στρατιωτική μου θητεία . Που να ξέρω από όλα αυτά;
Επειδή γράφονται, πάνω στην διένεξη και πάνω στον πόλεμο από πάρα πολλούς, ειδικότερους και εμπειρότερους από εμένα , που μπορούν να σας αναφέρουν πολλά κατατοπιστικά και επεξηγηματικού χαρακτήρα πράγματα, εγώ μόνο, θα σας κουράσω με την παράθεση ορισμένων σχετικών αναφορών με τον πόλεμο γενικώς.
Βέβαια, όλα τα αναφερόμενα, σχετίζονται με τις δικές μου εμπειρίες ζωής αλλά και με κάποιους δικούς μου προσανατολισμούς, που έχω την αίσθηση, ότι και εσείς συμμερίζεσθε, σχεδόν τους ίδιους με εμένα προσανατολισμούς, με παρόμοιο τρόπο. Έτσι έχουμε:
Όντας Καλαβρυτινός, και ζώντας στα Καλάβρυτα, χωρίς να απομακρυνθώ από αυτά, μέχρι τα 18 μου χρόνια, που πήγα στην Αθήνα για να σπουδάσω, για πολλά χρόνια, πίστευα ότι όλες οι γυναίκες φορούν μόνο μαύρα ρούχα και οι άνθρωποι πρέπει να ζουν σε κάποιους “περιστερώνες” που πρόχειρα και με μιζέρια στήθηκαν, για να στεγάσουν τον πληθυσμό μιας πλήρως ισοπεδωμένης κωμόπολης.
Έχω δει, από πολύ κοντά, δίπλα μου, τις φλόγες πυρετού που πετούσαν, στην Σύνοδο Κορυφής στης Ε.Ε. στο Βερολίνο, το 1999, τα φλογισμένα μάτια ενός πολύ έξυπνου και εκφραστικού πρωθυπουργού, εκείνης της εποχής, μιας ευρωπαϊκής χώρας. Έχω δει επίσης, στην ίδια Σύνοδο, τα τρομαγμένα μάτια κάποιου άλλου πρωθυπουργού όπως και τα ψυχρά και αδιάφορα μάτια ενός τρίτου συναδέλφου του, όταν αποφασιζόταν ο βομβαρδισμός της Σερβίας.
Έχω ζήσει τις τρομερές στιγμές, μετά από την απόφαση για τον βομβαρδισμό τμημάτων της τέως Γιουγκοσλαβίας, όταν το CNN εξέπεμπε ένα χάρτη, με γύρω -γύρω φλόγες, που έδειχναν τα σημεία που θα βομβαρδισθούν, και μέσα στον χάρτη αυτόν, περιλαμβάνονταν και όλη η χώρα μας, η Ελλάδα .
Ήμουν παρών, μέσα στα πολύ βαθιά μεσάνυκτα, όταν ο Έλληνας Υπ. Εξωτερικών, προσπαθούσε να πείσει την Υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ, την M. Albright, να μεσολαβήσει στο CNN, για να τροποποιηθεί ο τρομακτικός χάρτης που αυτό μετέδιδε συνεχώς, και να γίνει κατανοητό, ότι η ¨Ελλάδα δεν ήταν υπό βομβαρδισμό χώρα.
Έχω διαβάσει την ρήση του Ηράκλειτου που έλεγε «Πόλεμος πάντων πατήρ» .
Γνωρίζω ότι ο «γραμμικός», και μετά, και ο παραμετρικός, προγραμματισμός», σχεδιάστηκαν μέσα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να οργανωθούν σωστά οι μεταφορές με εμπορικά πλοία. Επίσης ξέρω, ότι τα ουσιαστικότερα προγράμματα «Τροποποίησης Καιρού», σχεδιάσθηκαν και δούλεψαν, στο εμπόλεμο Βιετνάμ, για να ελεγχθούν οι καιρικές συνθήκες μέσα στην βιετναμέζικη ζούγκλα .
Ξέρω ότι ο πόλεμος είναι σκέτη «τρέλα» και ότι στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για όσα γερμανικά εμπορικά καράβια βούλιαζαν τα Εγγλέζικα υποβρύχια, μετά, για αυτά, πληρώνονταν αποζημιώσεις από τους Lloyds (Εγγλέζικη εταιρεία), μιας και ήσαν ασφαλισμένα σε αυτούς.
Ήμουν παρών, όταν στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, το Coreper II (Επιτροπή Μονίμων Αντιπροσώπων, που ασχολείται με θέματα Εξ. Πολιτικής και Αμύνης), κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι τα τέως ανατολικό - ευρωπαϊκά κράτη, πρέπει, σε κατάλληλο αλλά και όχι αρκετά απομακρυσμένο χρόνο, να τα ενσωματώσουμε σε μια Ευρωπαϊκή Οικογένεια, αφού προηγουμένως έχουμε αλλάξει τις ήδη υπάρχουσες θεσμικές δομές μας, αλλά το κόστος ενσωμάτωσης της τέως Σοβιετικής Ένωσης, είναι τόσο μεγάλο, ώστε δεν μπορούμε να το επωμισθούμε.
Στην ίδια απόφαση, αποφασίσθηκε, για την προστασία όλου του ευρωπαϊκού πληθυσμού, να αναληφθεί το κόστος αδρανοποίησης του Τσέρνομπιλ, ( που τότε , με αρκετή γαλαντομία , υπολογιζόταν περί τα 800 εκ. Ευρώ) αλλά τελικά πληρώσαμε 4 δις Ευρώ, υποκύπτοντας στους εκβιασμούς των διαφορών παλαιοκομμουνιστών, που διοίκησαν την Ουκρανία, αμέσως μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, δηλαδή πρώτα του Κρατσούκ και μετά του Κάουμα .
Ξέρω ότι ο καγκελάριος Κολ, είπε στους ανατολικογερμανούς, προκειμένου να ενοποιήσει την χώρα του, ότι «ένα ανατολικογερμανικό μάρκο ισούται με ένα δυτικογερμανικό μάρκο». Ο Χριστός είπε ότι , «Ο έχων δύο χιτώνας δω το ενί τω εταίρω». Ο Κολ είπε, έχουμε ένα δυτικογερμανικό μάρκο, και εμείς, τα σαράντα εκατομμύρια δυτικογερμανοί, το μοιραζόμαστε, με τα δεκαοκτώ εκατ. ανατολικογερμανών (που για χρόνια, χρειάζονταν πέντε χαφιέδες για να παρακολουθούν μόνο έναν εργαζόμενο). Βεβαίως, η ρήση του Θεανθρώπου, ήταν γενικού χαρακτήρα, και ήταν συμβατή με τις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης.
Ακόμα πολεμάει η Αγροτική Πολιτική της Ε. Ε., με πολύ μεγάλο κόστος και με μεγάλη χρονοκαθυστέρηση, να απαλλαγεί, στον διαθρωτικό της τομέα, από τα μορφώματα των κολχόζ της Ανατολικής Γερμανίας, αλλά και μέχρι πριν λίγα χρόνια, το ίδιο γινόταν με την απαλλαγή της, και από τις τρελές δομές που εισήγαγε ο Οτέλο ντε Καρβαλλιο στην Πορτογαλική γεωργία.
Ήμουν παρών, σε σύνοδο Υπ. Γεωργίας των Βαλκανικών χωρών, και άκουσα από το στόμα του Βόσνιου Υπουργού ότι «Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Βοσνιακής γεωργίας είναι το πως θα βγάλουν τις νάρκες από τα χωράφια».
Ναι. Αναγνωρίζω ότι για αρκετά χρόνια στα νιάτα μου, ήμουν ανάμεσα και σε αρκετούς άλλους , εκείνος που πίστευα ότι: «Στα καπιταλιστικού τύπου πολυεθνικά μορφώματα , άλλοι είναι οι ρυθμοί ανάπτυξης της Μητρόπολης και άλλοι αυτοί της περιφέρειας. Η Ελλάδα είναι μια φτωχή περιφερειακή χώρα , και άρα , - τι ζητάει η αλεπού στο παζάρι-;» .
Κανένας δεν μου είχε πει, μέχρι τότε, ότι στην ζωή, υπάρχει και η συνεννόηση, και η συνεργασία, και οι κοινοί στόχοι, και οι οικονομικές συνέργειες. Ποιος να μου τα πει άραγε, στα ρημαγμένα από τον πόλεμο Καλάβρυτα;
Έχοντας όλα αυτά κατά νου , επιμένω:
«ΠΟΤΕ ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ» .
«Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΕΝ ΛΥΝΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ - ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΔΥΣΤΥΧΙΑ”
Και αυτή την στιγμή, έχουμε ΠΟΛΕΜΟ.
Καλή σας ανάγνωση, και σας ευχαριστώ για την ανοχή σας να διαβάζετε κάποια αποκλειστικά δικά μου βιώματα. Άλλοι συνάνθρωποί μου, μπορεί να έχουν ακόμα χειρότερα και πιο τραυματικά βιώματα
Δ.Ι. Χριστοδούλου
Πρώην Διευθυντής Οργανισμού
της Επιτροπής Εμπορίου και Ανάπτυξης
του ΟΗΕ ( UNCTAD)
